اماکن دیپلماتیک و کنسولی جز خاک آن کشور محسوب می‌شوند و اقدام تلافی‌جویانه ایران تحت منشور ملل متحد بود.
غریب‌آبادی از جنبه حقوقی نیز این بحث را مورد توجه قرار داد و گفت: ما درباره اقدام‌های علیه رژیم صهیونیستی نیازی به اقدام‌های حقوقی نداریم، چون این رژیم اصلا حقوق بین‌الملل و حقوق بشر را نمی‌شناسد، اما با این وجود، از لحاظ حقوقی ماده ۵۱ منشور ملل متحد اجازه می‌دهد به هر کشوری که تحت تجاوز مسلحانه قرار بگیرد تا قبل از اینکه شورای امنیت اقدام‌هایی را برای حفظ صلح و امنیت انجام بدهد، دست به دفاع و اقدام مشروع بزند.
دبیر ستاد حقوق بشر اظهار کرد: اینجا دو نکته وجود دارد؛ اول اینکه شورای امنیت اقدامی نکرده است، پس اقدام ایران در زمره دفاع مشروع است، چرا؟ چون تعرض به خاک جمهوری اسلامی ایران است، در عرف حقوق بین‌الملل، اماکن دیپلماتیک و کنسولی جز خاک آن کشور محسوب می‌شوند؛ اگر در سفارت یا اماکن دیپلماتیک یک کشور اتفاقی بیافتد مثلا یک گروهک تروریستی حمله کند به یک سفارتخانه، اگر سفیر یا سرکنسول اجازه به پلیس ندهد، حتی پلیس آن محل حق ورود به سفارتخانه را ندارد، چون خاک آن کشور محسوب می‌شود.
غریب‌آبادی درباره اینکه برخی تحلیلگران می‌گویند این قضیه قلمرو و خاک کشور بودن سفارتخانه جنبه عرفی دارد، نه علمی، بیان کرد: متاسفانه برخی از افراد چنین تحلبل‌های غلطی ارائه می‌کنند، در جریان طوفان الاقصی نیز برخی می‌گفتند، رژیم صهیونیستی حق دفاع مشروع دارد! در حالی که ما با وضعیت دو دولت مواجه نیستیم با یک رژیم اشغالگر و متجاوز مواجه‌ایم و یک ملت تحت اشغال و حقوق بین‌الملل در چنین شرایطی حق دفاع مشروع برای رژیم اشغالگر قائل نمی‌شود.
وی ادامه داد: در قضیه حمله به کنسولگری ایران نیز بحث عرف وقتی مطرح می‌شود باید بدانیم عرف بخشی از حقوق بین‌الملل و از منابع آن است؛ در این اقدام برخی از رسانه‌ها از تاکتیک‌های خبری سوءاستفاده کردند.
ایران و نیرو‌های مسلح ما به هیج‌وجه اهداف غیرنظامی را مدنظر نداشتند و اهداف نظامی را هدف قرار دادند.
دبیر ستاد حقوق بشر ادامه داد: جمهوری اسلامی ایران در پاسخ خود اهداف نظامی را هدف قرار داد و به هیچ‌وجه اهداف غیرنظامی را مد نظر نداشت، جمهوری اسلامی ایران و نیرو‌های مسلح ما اهداف خود را بسیار با دقت انتخاب کردند و هیچ حمله‌ای به اماکن غیرنظامی، از جمله بیمارستان‌ها و مدارس و حتی اماکن اقتصادی و پرجمعیت صورت نگرفت، این مفهومش این نیست که ایران از واکنش دیگران نسبت به این اقدام تلافی‌جویانه نگران بود، بلکه جمهوری اسلامی ایران یک مدل اخلاق‌مدارانه و انسانی و اسلامی از عمل به مسئولیت‌های خود به حقوق بین الملل و استیفای حقوق خود در این زمینه نشان داد، ایران مثل رژیم صهیونیستی نیست، حمله به اهداف غیرنظامی و زنان و کودکان کاری است که فقط از عهده رژیم اشغالگر صهیونیستی بر می‌آید.
غریب‌آبادی همچنین درباره تحت فشار گذاشتن دولت‌ها از سوی مردم برای پایان دادن به جنایت‌های رژیم صسونیستی، گفت: افکار عمومی دنیا و مردم بی‌گناه فلسطین از دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی ناامید شدند، اما ما شاهد شکل‌گیری یک سرمایه عظیم به نام افکار عمومی بین‌المللی هستیم، اینجا دیگر مذهب، مرز، قلمرو جغرافیایی و قاره نمی‌شناسد، از هر نژاد و مذهب و منطقه جغرافیایی مردم در حمایت از غزه به خیابان‌ها آمدند؛ در ابتدا موضع‌گیری‌ها محدود به ایران و چند کشور اسلامی بود، ولی بعد مقام‌های کشور‌های غربی هم موضع‌گیری کردند نه به خاطر حمایت از حقوق بشر و مردم فلسطین بلکه تحت فشار افکار عمومی و این فشار‌ها رژیم صهیونیستی را منزوی‌تر کرده است.
وی در پایان گفت: اگر قرار است رژیم صهیونیستی سر جای خودش بنشیند، دو اقدام کلیدی لازم است، اول همین مقاومت و ایستادگی مردم و نیرو‌های مقاومت است و دوم، فشار افکار عمومی بین‌المللی؛ یک نکته کلیدی دیگر نیز مطرح است که اگر با حمله این رژیم صهیونیستی برخورد نمی‌شد، بیشتر گستاخ‌تر می‌شد در تعرض به منافع و امنیت ایران و حتی کشور‌های دیگر؛ این پیام بسیار مهمی است، اقدام جمهوری اسلامی کاملا مشروع و تحت منشور ملل متحد است، اما همزمان ما نباید از اقدام‌های سیاسی و حقوقی غافل شویم، از جمله پیگیری جنایت این رژیم در مجامع بین‌المللی و پیگیری‌های حقوقی و قضایی.
